raasbekkiesestories: Sjokolade Poetry

raasbekkiesestories: Sjokolade Poetry

Na twintig jaar as die reklameman van die grootste sjokolademaatskapy in Soetfontein is daar net een idee in Hermanus Breda se kop na sy bedanking en dit is dat hy nooit weer 'n sjokoladestafie wil sien nie. Trouens, hy sal nooit weer enige iets soets in sy huis toelaat nie.

Daarna is sy hoofdoelwit om vir een jaar lank alleen in sy huis te bly en op die meeste vir sy suster en haar man te gaan kuier een keer per week. Dis al. 'n Eiland is wat hy wil wees vir ten minste 'n jaar. Stories spin oor sjokolade is vir altyd verby. Hy sal weer werk soek na die eerste jaar verby is maar vir eers het hy genoeg gehad.

Die eerste paar maande is hemels. Hermanus staan vroeg op, maak koffie en gaan sit buite op die kombuistrap na die perskebome se geel blare wat val en kyk. Party aande vat hy sy kierie en stap ver ente en slaap dan sommer in die veld oor. Daar is meer as genoeg om te doen en Hermanus geniet elke oomblik van sy vryheid. Die stilte sonder telefone wat lui gee aan hom 'n ongekende heerlike vrede.

Al die rus en vrede maak sy kop so helder dat hy begin dig. In sy gedigte vat hy die dinge wat mense graag sou wou sê maar nie weet hoe nie netjies vas. Hy wys sy gedigte vir niemand. Dit behoort aan hom en hy wil geen kommentaar daarop hê nie.

Na drie jaar is Hermanus 'n kluisenaar wat so te sê met geen mens kontak maak nie. Hy kuier al minder by sy suster en raak al hoe meer in sy boeke en by die natuur betrokke.

Soos die geluk dit wil hê, breek diewe een aand in sy huis in terwyl hy iewers in die veld voor 'n vuurtjie sit en mymer. Hulle steel onder andere sy notaboek met al sy gedigte. In die binnekant het Hermanus oudergewoonte sy naam, adres en die datum geskryf.

Die diewe gooi die boek langs die pad weg en dit is Johannes Nel, nuusredakteur van die Soetfontein Herald wat dit die volgende oggend in die straat optel.

Johannes kan nie glo dat 'n man wat hom sy lewe lank met lekkergoed besig gehou het so kan skryf nie. Binne weke oortuig hy Hermanus dat die gedigte in die Soetfontein Herald gepubliseer moet word.

Hermanus is teen die tyd al vir vier jaar min of meer sonder geselskap en nie meer goed met stry nie. Verder leef hy al vir 'n hele ruk op die grens van werklike armoede.

Na 5 jaar sonder werk is dit Soetfontein se bankbestuurder se plig om Hermanus in te roep en aan hom 'n paar harde werklikhede mee te deel oor sy geldsake. Hermanus is so te sê bankrot, van sy pensioen wat hy uigekeer het bly niks oor nie en hy skuld die bank alles wat hy het en nog meer. Die bankbestuurder trek sy bo-lip op soos 'n hond wat gaan byt toe Hermanus hakkelend probeer verduidelik dat hy 'n paar rand gaan kry vir gedigte wat die redakteur van die Soetfontein Herald wil publiseer.

'n Maand later publiseer die Soetfontein Herald elke naweek drie van sy gedigte en dit is so gewild is dit dat nasionale koerante daarvan te hore kom. Die gedigte word oornag beskou as die nuutste Afrikaanse meersterwerke.

Hermanus gaan sien weer sy baas by die sjokolademaatskappy en word meegedeel dat hulle hom nie kan terugvat nie maar dat hulle wel 'n alternatiewe voorstel het. Hulle sal die kopiereg koop op sy naam en op sy gedigte vir 'n astronomiese bedrag en hulle sal hom ook tantieme betaal op die gebruik daarvan.

Hermanus het geen keuse nie, hy stem in. Die eienaar van die sjokolade fabriek glimlag en skakel die reklameafdeling.

Dit is omtrent twee maande later dat Hermanus deur sy geliefde veld stap en toe hy opkyk sien hy daar teen die horison 'n reuse advertensiebord. Hy stap nader en toe hy nog honderde meters ver van die bord is herken hy die profiel van sy eie gesig en baard en daar staan geskryf 'The Hermanus Chocolate Dream - Poetry in your Mouth.' Onder dit is een van sy gedigte in italic uitgeskryf langs die nuutste sjokolade stafie op die mark.

'Hulle het sowaar 'n sjokolade na my vernoem,' brom Hermanus en skop 'n klip uit sy pad.

Hy weet iets is nie reg nie maar hy kan nie presies sy vinger daarop sit nie. In al die jare van advertensiekopie, persverklarings en sjokolade resepte uitdink behaal hy nou skielik sukses me sy diepste gedagtes gekoppel aan sjokolade. Is sy lewe op een of ander manier vermeng met sjokolade? Het hy sjokolade karma?

'Dis goedkoop.' Besluit hy en wonder of dit veilig is om huis toe te gaan en of daar dalk alweer bewonderaars kampeer in sy voortuin. Die vorige groep het allerande hippie maniere gehad, kliphard musiek gespeel tot laat in die nag en amper die plek afgebrand met 'n 'kerse in 'n sirkel' ritueel.

In sy vyf jaar van afsondering het Hermanus nou so eenvoudig begin lewe dat hy nie die kompleksiteite van die lewe meer kon insien nie. Hy het eers nie mooi verstaan wat die implikasies was toe 'n nuwe musiektreffer gebaseer op een van sy gedigte die lig sien nie. Die woorde is effens aangepas en waar Hermanus geskryf het oor die skoonheid van die natuur en die son en maan en sterre het die sjokolademaatskappy dit ietwat verwerk en oral waar gepas is die woord 'sjokolade' ingewerk. Die gedig se naam was, 'Gee my die Skoonheid' en die liedjie se titel is ' Gee my 'n chocolate'.

Hermanus was stink-stink ryk. Dit het die bankbestuurder 'n uur gevat om dit aan hom te verduidelik. Die bankbestuurder was meer opgewonde as Hermanus wat hom net kon sit en aankyk.

En so het Hermanus finansieel oorleef. Hy was tevrede. Hy kon tog op 'n manier daarmee saamleef dat hy beroemd geraak het vir die woorde van 'Gee my 'n chocolate'

Die woorde van 'Gee my die Skoonheid.' het iemand verloor. Hy was al een wat die woorde geken het. Tog, hy kon die woorde duidelik onthou.

Hy kon die woorde onthou dit was syne en verder kon hy ook 'n dak oor sy kop hou.

raasbekkiesestories: Huweliksherdenking

raasbekkiesestories: Huweliksherdenking


Ronel tik die laaste punt agter die laaste sin van die voltooide manuskrip en kliek op die "print" knoppie. Sy sit vir 'n paar sekondes stil om die oomblik te waardeer. Haar bydra tot die hantering van stress in verhoudings is na twee jaar se werk afgehandel.

Die drukker staan in Andries se studeerkamer en sy staan op om die uitdruk te gaan haal. Haar gedagtes kring weg na hul sewende huweliksherdenking oor twee dae. Dit het goed gegaan as mens in ag neem hoe besig hulle alby was.

Haar voet stamp teen 'n skryfblok wat van sy lessenaar afgeval en op die mat beland het. Sy buk om dit op te tel en trek aan 'n hoek van 'n vel papier wat agter tussen die lee bladsye ingedruk is. Dis 'n liefdesgedig, aan Andries gerig maar nie onderteken nie. Die drukker maak 'n piep geluid om aan te dui dat die laaste bladsy van die manuskrip gedruk is. Sy staar eers begriploos daarna voor sy weer die woorde van die gedig lees. Dan draai sy om en gaan haal haar motorsleutels.

Sy sekretaresse beduie vir haar waar die plek is. Sy kyk deur die motorvenster na waar Andries op 'n stoel buite die restaurant sit. Haar hande bewe. Hy bestel koffie en leun in sy kenmerkende houding terug met sy een arm oor die agterkant van die stoel. Ronel wil die motordeur oopmaak toe 'n vrou met lang blonde hare en 'n tydskrif in haar hand na Andries aangestap kom. Hy wink vir haar en sy stap tot by hom en trek haar stoel nader aan syne. Sy is pragtig. Hulle blaai deur die tydskrif en Andries begin beduie asof 'n artikel hom interesseer.

Sy skakel die motor aan en ry terug huis toe. 'n Tamheid spoel oor haar en sy wonder waar sy die krag gaan kry om uit die motor te klim en tot by die voordeur te loop.

Sy sit die gedig op die eetkamertafel neer waar Andries dit dadelik sal sien, skink 'n sterk koppie koffie en gaan sit daarmee in die sitkamer. Sy probeer iets onthou oor die hantering van stress in verhoudings maar haar keel wil toetrek en sy kan skaars die koffie gesluk kry. Die horlosie teen die kombuismuur tik die sekondes af, 'n kraan in die kombuis drup elke twee minute.

Sy verstyf toe sy die motorligte teen die gordyne sien en sy motor hoor intrek. Hy sluit die voordeur oop en sit sy aktetas langs die eetkamertafel neer. Dan is daar stilte.

'Ronel?'

Sy sit sonder om te beweeg en hy skakel die lamp wat langs die rusbank staan aan. Hy staan voor haar met die gedig. Hy is lank, goed gebou en baie manlik.

'Ronel, is jy okay?' hy kom sit langs haar maar sy skuif van hom af weg.

'Kyk vir my,' sê hy en buig af om iets uit sy aktetas te haal.

'Die gedig is vir jou, dis deel van die geskenk wat ek vir jou gekry het vir ons herdenking, ek het dit vanmiddag bestel.' Hy hou die toegedraaide pakkie na haar uit maar sy vat dit nie.

'Ek het iemand gekry om die gedig te redigeer want jou skryfstandaarde is so hoog ek wou spelfoute en goed vermy. Dit sou eers more klaar wees dan sou ek dit vir jou gee saam met die pakkie,' hy glimlag 'jy weet ek kan nie spel nie.'

Sy kan hom net aanstaar.

'Ek gaan haal vir jou nog koffie,' sê hy, en stap kombuis toe.
Ronel torring stadig die pakkie oop en sien die halsnoer wat skitter in 'n spektrum van kleure onder die lamplig.

Hy hou die beker koffie na haar uit.

'Ek is jammer Andries, maar ek het nie geweet wat om te dink nie,' prewel sy.

'Ek's lus en vat jou vanaand al uit vir ete maar jy lyk te uitgeput en ons gaan mos more aand uit. Ek moet net eenvoudig vanaand die vergadering met my boekhouer bywoon, ek het dit al te lank uitgestel. Is jy okay?' hy kyk na haar met die bekende uitdrukking wat haar altyd veilig laat voel.

'Ek's heeltemal reg, ek moes weet ek kan jou vertrou,' sê sy.



Nadat hy gestort en gery het wonder Ronel lank oor die waarde van haar manuskrip, Die hantering van stress in verhoudings. Dit het haar darem onbewustelik seker gehelp dink sy. Anders het sy Andries dalk met 'n broodmes by die hek ingewag.

Die foon lui en sy staan op om te antwoord.

'Hallo Ronel, wat van ons afspraak van vanmiddag? Ek dog jy't iets oorgekom?' vra Brand, haar uitgewer.

'O, hallo Brand, daar het iets voorgeval, 'n misverstand, ek's jammer.' haar oog val op die horlosie teen die muur. 'Kan ek jou nie maar nog steeds kry by die Tavern nie?' vra sy.

'Dis reg, sien jou daar so oor 'n halfuur? Moet nou nie die manuskrip vergeet nie." lag hy.

Die Tavern is vol. Ronel soek buite na 'n tafel. Sy blaai deur die manuskrip terwyl sy wag.

'Hoe gaan dit?' Brand glimlag sy aantreklike glimlag en bestel 'n bier by die kelnerin wat hom bewonderend aanstaar.

'Dis omtrent tyd Juffroutjie, ons wag al lank hiervoor.' Hy kyk streng na haar.

'Mevrou, vir jou.' 'n lang gestalte staan langs die tafel en Ronel kyk vas in Andries se bleek gesig.

'Andries!' Ronel kan nie veel meer as dit uitkry nie.

"n Mens is natuurlik baie oplettend as jy self agter die deur staan.' Andries is woedend.

Brand staan op, 'Aangenaam, Brand Botha, Ronel se uitgewer.' Hy steek 'n hand uit, laat dit ongemaklik val toe dit nie gevat word nie en gaan sit weer.

Ronel kry haar stem terug. 'Andries, laat ek jou voorstel aan my uitgewer Brand, ons het afgespreek om mekaar vanmiddag te kry maar . . . iets het voorgeval en ek het sommer nou gou vir hom die manuskrip gebring.' verduidelik sy.

Andries bly staan.

Brand maak haastig die manuskrip oop en begin dit deurblaai asof hy net gou wil seker maak alles is daar. 'Jy's 'n gelukkige man' sê hy en hou die eerste bladsy onder die lig wat bo die tafel hang.

Andries buig af om in die skemer lig die woorde uit te maak, 'Opgedra aan my man, Andries, sonder wie dit nie moontlik sou wees nie.'

Andries sê niks byt net op sy tande en gaan sit langs haar.

Brand drink sy bier vinnig, tel die manuskrip op en groet.

Hulle sit vir 'n rukkie in ongemaklike stilte.
Dan draai sy na hom.
'Quits?' vra sy en lig haar wynglas.
'Quits.' stem hy in en tik sy glas teen hare.

Raasbekkiesestories: My laaste ruiker aan Janson

My laaste ruiker aan Janson

As mens 'n storie van sy oorsprong af volg wonder jy of dinge anders kon uitwerk. Sou ek en Janson nou op skei staan as ek nie daardie vervlakste blomme by sy kantoor laat aflewer het nie?
Sou ek nou hier met my tasse gepak op die stoep sit en wag het vir 'n huurmotor of is dit vooruit beplan dat dit so sou uitwerk? Na amper dertig jaar van 'n redelike huwelik.

Dit is nie 'n gewoonte om vir my man blomme te stuur nie ek het dit sommer gedoen op die ingewing van die oomblik. Di's hoe dit begin het.

Ek erken ek het te ver gegaan toe ek die winkelassistent vra om ' 'n Geheime Bewonderaar ' op die kaartjie te skryf.

Daardie aand het hy nie 'n woord gesê oor die blomme nie. Hy kon my nie in die oë kyk nie. Hy was die hele aand half ingedagte asof hy heelwat het om oor na te dink. Sy blou oë droomverlore.
Ek het my begin opwerk. Tot ek daaraan dink dat dit onregverdig is om vir jou man blomme te stuur en hom te laat wonder wie dit gestuur het. Amper asof ek probeer om hom uit te vang. My ouers is oorlede maar ek is seker my Ma sou sê dit was glad nie 'n slim idee nie.

Dit breek my hart dat hy so min aandag kry dat 'n bossie blomme van 'n vreemdeling hom kan verwar.

Ek kon dit nie daar laat nie. Ek het begin om een keer 'n week vir hom blomme te stuur om sy gevoelens te spaar, die misverstand was tog alles in ag genome my skuld. Sy oë het al blouer en dromeriger geraak. My geskimp oor die blomme is heeltemal geignoreer, amper asof hy nie wou weet dat dit sy lieflingvrou is wat die blomme stuur nie. Hy het al hoe meer puntenerig begin raak oor sy klere en hare. Ek het 'n monster geskep.

Martie, 'n goeie vriendin, werk vir Janson en is my oë aan die binnekant van sy besigheid. Natuurlik moet sy versigtig wees want Janson is nie 'n sagmoedige baas nie. Mens moet jou plek ken. Sy blou oë kan vlam vat as mens dit te naby waag. Van haar moes ek hoor hoe Janson so half en half begin bloos as hy die blomme kry.

Ek het begin om vir hom briewe te tik en saam met die blomme te laat aflewer. Ek het gehoop om binnekort iewers in die briewe te kan noem dat dit ek is wat vir hom die blomme stuur.

Hy besluit toe om 'n brief terug te skryf. Hy het die afleweraar ingenooi, verduidelik dat hy nie weet wie vir hom die blomme en die briewe stuur nie en 'n brief oorhandig wat moes gaan aan die geheime bewonderaar. Janson kan niks sleg doen nie en as hy iets regtig goed wou doen, soos 'n brief skryf, is hy onverbeterlik.

Ek was briesend.

Dit is die dank wat mens kry as jy iemand se gevoelens probeer spaar.

Ons briewe het al meer persoonlik geraak. Ek het nie geweet hoe om hom te laat besef ek weet van sy verraad nie. Dit kon hom knak. Janson is baie trots.

Die besigheid was in die moeilikheid maar Janson het my niks daarvan gesê nie ek moes dit in sy briewe lees en by Martie hoor. Hoe durf hy my met 'n vreemdeling bespreek? En aan haar verklap hoe moeilik dit vir hom is om vir my te vertel van die besigheid se moeilikheid?

Ek het met hom begin baklei sommer vir enige rede. Vanoggend het ek vir hom gesê ek trek uit ek gaan vir 'n ruk by ons oudste dogter bly. Hy het niks gesê nie, my net staan en aankyk en toe werk toe gery.

En nou sit ek hier met my tas op die voorstoep en wag vir die huurmotor.

Daar hou 'n motor stil. Dit is die blommewinkel se afleweraar. Hy het 'n bos blomme en 'n kaartjie.

Joleen

'Ek is jammer ek het jou so lank geterg. Ons sal maar eers ons speletjie moet staak al het ek dit natuurlik meer as jy geniet. Ons moet nou eers weer dink hoe ons finansieel gaan oorleef. Ek hoop dat jy by die huis sal wees vanaand dat ons enige ander misverstande kan bespreek.'

Groete, Janson.

My hande begin eers bewe van woede. Hoe kon hy dink dis snaaks om my so kwaad te maak? Maar dan kry ek my emosies onder beheer.

'Net 'n oomblik,' sê ek vir die afleweraar, en gee hom 'n paar rand vir 'n laaste ruiker vir Janson.

Ek ken my man, hy sal vanaand al oor ons begroting wil praat en hoe duur blomme deesdae is. Hy sal sê ons moet beplan want dinge werk nie sommer net vanself uit nie. Alles kan nie net maanskyn en rose wees nie.

Nou ja, ek het sy briewe en dis 'n fortuin werd, die enigstes wat hy ooit vir my geskryf het.

Ek sal maar versigtig moet wees in die toekoms . . . mens se eie hand is dikwels so 'n deel van jou noodlot jy kom dit skaars agter.

Kopiereg, raasbekkiesestories.

Afrikaanse Kinderstorie: Sim-salla-bim

Die kinders van Blomstraat 7 wag al van vroeg af by die tuinhek. Hulle is opgewonde want Tannie Nakkie en Oom Pyp kom kuier en dan is die dag vol lag. Daantjie, die jongste van die kinders, sit bo op die tuinhek om hulle eerste te sien aankom.

'Daar kom hulle!' skree hy, spring van die hek af en hardloop kaalvoet, teen sy ouer susters se bevele om hom te gedra, in die straat af.

Ver in die pad kom Tannie Nakkie en Oom Pyp aan. Tannie Nakkie dra 'n blou rok en swart oprygstewels en in haar regterhand 'n groot kou met ‘n pappegaai in. Dis Piet. Hy skree, 'Laat my uit! laat my los! stel my vry!'

'Wees nou geduldig Piet ons is amper daar,' sê Tannie Nakkie en skop met haar stewel 'n klip uit haar pad.

Oom Pyp dra twee groot tasse. Sy broek trek tot net bo sy enkels en daar steek 'n hele ent van sy wit en rooi gestreeptesokkies uit. Op sy skouer sit 'n apie, dis Willem.

'Hallo Tannie Nakkie en Oom Pyp en Piet en Willem,' roep Daantjie al van ver af.

'Hallo Grootman,' sê Oom Pyp toe Daantjie uitasem by hulle aankom.

'Hier’s vir jou,' Oom Pyp haal 'n groot toffieappel uit sy sak en gee dit vir Daantjie.

'Dankie, Oom Pyp.' Daantjie kan skaars sy geluk glo, die kinders van Blomstraat 7 is arm en toffieappels is skaars.

'Dis niks, dis niks,' sê Oom Pyp vinnig, hy is baie skaam.

'Hoe kan ‘n grootmens so skaam wees?' wil Tannie Nakkie weet.

'Ek weet nie, ek is maar net.' sê Oom Pyp.

'Hoe gaan dit by die sirkus Tannie Nakkie?' vra Daantjie en knaag aan sy toffieappel.

'Nee, dit gaan aan, dit gaan aan, behalwe vir ‘n paar van die personeel. Die Olifant, klein Duk Daan, het in ‘n doring getrap en nou wil hy glad nie trompetter as ons nie heeldag roompies aansmeer nie. Die apies beskinner ons van die oggend tot die aand . . .' Tannie Nakkie skud haar kop dat haar oorbelle heen en weer swaai,

'Regtig, Tannie? Wat sê hulle?' Daantjie kan dit skaars glo.

Tannie Nakkie kyk eers oor haar skouer voor sy fluister, 'Hulle sê,' sy praat al sagter, 'hulle sê Oom Pyp het gate in sy sokkies!'

Daantjie kyk vinnig af na Oom Pyp se sokkies. Hy sien drie gate! En nie net dit nie, Oom Pyp se linkergroottoon steek voor by sy skoen uit!

'Dis waar, dis waar . . .' Oom Pyp laat sy kop skaam sak.

'Waar? waar?' vra Tannie Nakkie, 'Mens sê nie sommer agter iemand sê rug, ‘Haai kyk daai ou het gate in sy sokkies nie’, dis ongemanierd, dis ongehoord, dis baie erg, dis verskriklik.'

Daantjie kan sy ore nie glo nie. Sy oë word sommer vol trane as hy dink hoe die apies met Oom Pyp sukkel.

'Maar die eende is baie gaaf, ' sê Oom Pyp vinnig om te keer dat Daantjie huil.

'Wat sê hulle Oom Pyp?' vra Daantjie.

Oom Pyp trek sy lippe saam, 'Hulle sê ‘Kwaak, kwaak as ons daai tier in die hande kry dan, kwaak, kwaak, trek ons sy snorbare vir hom uit en ons, kwaak, kwaak herrangskik sy strepe tot hy soos ‘n zebra lyk.'

'Hou hulle nie van die tier nie Oom?' lag Daantjie.

'Nee, daai tier brom die heeldag ‘Sjoe, maar 'n eend sal darem nou vorentoe smaak al is dit net 'n vlerkie of 'n boudjie.’ Oom Pyp lek oor sy lippe en grom soos 'n tier.

Uiteindelik is hulle by die hek en Daantjie se broers en susters kom help met die tasse.

'Sit my neer, laat my uit, ek eis my vryheid!' skree Piet die pappegaai. Tannie Nakkie sluit die hok se deurtjie oop en laat hom in die tuin op die gras loop.

'Hallo Nakkie, hallo Pyp,' groet Daantjie se Ma, Tannie Marie.

Tannie Nakkie fluister vinnig in Daantjie se oor, 'Onthou dis spesiale sirkussokkies sê vir die ander om nie te lag nie,' dan groet sy Daantjie se Ma.

'Gaan julle vanaand hier bly dat julle sulke groot tasse saamdra?' vra Tannie Marie.

'Nee, dis geskenke vir die kinders en lekkers en Oom Pyp se . . .uhm . . . towerstaf . . . hy’t lesse geneem om te help met sy selfvertroue. . .' sy kyk kwaai na die kinders wat proes van die lag.

'Help! Help!' Oom Pyp het in die middel van die paatjie oor sy eie voete geval. Hy lê met sy bene in die lug en die kinders kan ses gate sien waar lang beenhare uitsteek. Hy hou sy oë met sy een hand toe van skaamheid en skree, asof hy 'n been gebreek het.

Tannie Marie kyk streng na die kinders en hulle help om op. Hy lag verlig toe hy agterkom niks is gebreek nie. 'So ja, so ja,' sê hy 'Wil julle trieks sien, wil julle?'

'Ja! Ja!' skree die kinders en wil weer lag vir Oom Pyp wat glad nie skaam is as hy sy towerstaf in sy hand het nie. Dis 'n blou, plastiek towerstaf met 'n groot ster aan die voorkant soos wat kinders mee speel.

'Sim-sa-la-bim, ek toor 'n sjokoladekoek en sewe glase en 'n . . .uhm . . .wat nou weer Nakkie?' vra Oom Pyp.

' 'n Yskastert.' sug Tannie Nakkie.

'O ja,' sê Oom Pyp, ' 'n Yskastert en twee liter lemonade!”

'Ek sien niks Oom Pyp' sê Sarel, Daantjie se oudste broer.' Die kinders kyk vinnig om hulle en voor hulle.

'Jy sal niks sien nie, nee, nee want dis iewers waar jy dit nie kan sien nie,' sê Oom Pyp en glimlag geheimsinnig,

'Aggeneeman Pyp,' sê Tannie Nakkie vir hom en dan vir die kinders 'Jou Oom Pyp het vergeet hy moet die goed laat verskyn. Nou ja, hy’t dit in een van die tasse ingetoor.'

Oom Pyp bloos rooi van skaamte, 'Ja, daardie een,' beduie hy met die towerstaf.

Die kinders maak die tas oop en daar is alles wat Oom Pyp glo getoor het. Hulle kyk vir mekaar en dan na die sjokoladekoek, die glase, die lemonade en die yskastert. Hulle druk hulle lippe styf opmekaar want Tannie Nakkie maak groot oë vir hulle om niks te sê nie.

'Dis ‘n pragtige sjokoladekoek Pyp, ek gaan vir ons borde haal,' sê Tannie Marie.

'Ek wil ok hê, ek wil ok hê,' skree Piet.

Tannie Marie kry borde en Willem die apie, eet sy koek met 'n mes en vurk.

Oom Pyp haal sy hoed af. In die middel van sy kaalkop is daar net ‘n bossie groen hare. Die kinders kou versigtig en kyk oral behalwe na Oom Pyp se hare. Hulle wil hom tog nie nog skamer maak deur te staar nie.

'Wat dink julle van Oom Pyp se nuwe haarstyl? ' vra Tannie Nakkie en kyk bewonderend na Oom Pyp.

'Dis . . .nogal . . .snaaks , ek bedoel nogal mooi . . . ' Sonja byt haar onderlip vas.

'Mooi?,” Tannie Nakkie snuif geweldig, 'Dis meer as mooi, dis elegant . . . dis aantreklik . . . dis opspraakwekkend . . . dis nuuswaardig . . . dit laat hom twintig jaar jonger lyk!'

'Izzit? Izzit?' skree Piet.

'Dit help my met die toordery,' sê Oom Pyp, hy hou sy towerstaf in die lug, 'Kyk, sim-sa-la-bim ek toor ‘n uhm . . .wat toor ek nou weer Nakkie?'

'Toor vir elke kind ‘n klein kuiken,' stel Tannie Nakkie voor.

'Hoooeeeners!' skree Piet

'Ja, ja' skree die kinders.

'Sim -sa-la-bim, tien klein kuikens,' sê Oom Pyp en swaai sy towerstaf deur die lug.

Die kinders sien niks. Hulle kyk na die ander tas. Hulle sien daar is gaatjies in die deksel asof iets daarbinne moet asemhaal. Daantjie maak gou die tas oop en hy sien 10 klein kuikentjies almal net so groen soos Oom Pyp se hare.

'Het julle hulle hiernatoe gedra?' vra Sarel.

'Oom Pyp het hulle getoor. Jy kan mos sien,' Tannie Nakkie snuif verontwaardig.

'Nou ja ons moet begin terugstap. . .' sê Tannie Nakkie en staan op van die gras waar sy gesit het.

'Is julle nie bang vir die donker nie?' vra Daantjie met groot oë.

'Bang? Nie so erg nie,' antwoord Oom Pyl en slaan neer oor sy eie voete met sy bene in die lug, 'Help!, help!' skree hy.

Tannie Nakkie help hom op en stof sy klere af, 'Toemaar' sê sy, 'dit sal makliker wees sonder die swaar tasse.'

Sy sit vir Piet terug in sy hok.

'Laat my uit, laat my los of ek lê 'n hoendereier!' roep Piet

'Ek gee nie om of jy 'n volstruiseier lê nie,' sê Tannie Nakkie en sluit die hok se deurtjie.

Die kinders staan by die tuinhek en waai totsiens tot hulle die twee oumense nie meer kan sien nie. Dan draai hulle om en stap terug huis toe.

'Dis snaaks,' sê Sarel toe hy die lee tasse optel.

'Wat is snaaks?' vra Daantjie

'Die tasse voel so swaar,' sê Sarel en buk om een tas oop te maak. Dis vol lekkers van allerande soorte! Die kinders kan hulle oë skaars glo.

'Kyk!' Daantjie sukkel maar hy kry die ander tas oop.

Die kinders staar na die tas vol speelgoed en 'n nuwe trui vir elkeen.

In die verte hoor hulle vir Piet skree, 'As daai tier met my sukkel gaan ek hom wikkel! Hy dink hy weet alles, hy’t nog baaaie om te leer . . .ek sal vir hom 'n nuwe brul opsit . . .bru-u-ul.'

© Kopiereg Raasbekkie se stories